സുധന്

സുധന്‍ എന്ന ഒരു കൂട്ടുകാരന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്.

കൂട്ടുകാരന്‍ എന്നൊന്നും പറഞ്ഞ് കൂടാ. അപ്പന്റെ ഞരണ്ടായി പാടത്തിന്റെ വക്കില്‍ ചോന്മാരുടെ ഇല്ലം പോലെയുള്ള വീട്ടിലെ വേലാച്ചോന്റെ ഏറ്റവും ഇളയവന്.

പത്തോ പന്ത്രണ്ടോ മക്കളുണ്ട് വേലാച്ചോന്. അതില്‍ മൂന്ന് പേര്‍ ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. അവര്‍ മൂന്ന് പേരും എനിക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവരായിരുന്നു. ബാബുച്ചേട്ടന്‍ / ഗീതേച്ചി/ സുധന്.

ഞാനും സുധനും തോമസും കൂടി എന്നും പാല്ഡയറിയില്‍ പാലളക്കാന്‍ പോകും . അന്ന് തോമസ് വാങ്ങിത്തന്ന മുട്ടക്കറികള്ക്ക് ഇന്നും നൂറ്നാവാണ്. സുധന്‍ ഇടയ്ക്കിടെ വട്ടു വരും . ഹൈഡോസ് ഗുളികകള്‍ കഴിക്കയാല്‍ ഇപ്പോള്‍ എന്നെ പോലെ കൈവിറക്കും . അയാള്‍ ലോകോത്തരമായ തമാശകള്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു. അതൊന്നും ഒരു പുസ്തകത്തിലും ഇത് വരെ വായിച്ചിട്ടില്ല.

ഒരു ഞായറാഴ്ച്ചയായിരുന്നു അന്ന്.

കുര്ബ്ബാനക്ക് അള്ത്താരയില്‍ വെള്ളമുണ്ടെടുത്ത് ഈ കുഞ്ഞ് വിത്സനുമുണ്ട്. കഴിയാത്ത പാടേ പാല്‍ കൊണ്ടാവാന്‍ ഇറങ്ങിയോടി. ആരോ പറഞ്ഞു. താണിക്കത്തെ സുധന്‍ തൂങ്ങിയെന്ന്. ഓടിച്ചെന്നു. ഞരണ്ടായി പാടത്തിന്റെ ഇങ്ങേ അറ്റത്ത് നിന്ന് കണ്ടു. ആ വലിയ കുടമ്പുളി മരത്തിന്റെ ഏകദേശം ഏറ്റവും മുകളിലായി അവന്‍ അവനേക്കാള്‍ 6 ഇരട്ടി എങ്കിലും നീളമുള്ള ഒരു കയറില്‍ തൂങ്ങി നില്ക്കുന്നു. അരയിലെ പച്ചമുണ്ട് എത്ര കണ്ണടച്ചിട്ടും മായുന്നില്ല.

ഇന്ന് എന്തോ അവനെ ഓര്ത്തു. അര്ക്കക്കാരന്റെ മകന്‍ വിത്സണ്‍, അവന്റെ ഒരു അയല്പ്പക്കക്കാരന്‍ വാര്ത്ത വായിക്കുന്നത് കവിത ചൊല്ലുന്നത് അവന്‍ കേട്ടാല്‍ എന്തായിരിക്കും വിചാരിക്കുകയെന്ന്. പറയുന്നതെന്ന്

ദൈവമേ ആ പച്ച പോളിസ്റ്റര്‍ മുണ്ട് ഇപ്പോള്‍ എവിടെയാണാവോ